Wymagania glebowe
Przygotowania gleby pod rzepak jary powinny obejmować:
- Jesienną podorywkę pożniwną połączoną z bronowaniem w celu pozbycia się chwastów.
- Głęboką, późnojesienną orkę, dzięki której gleba zgromadzi wystarczająco dużo wody zimą.
- Wiosenne bronowanie z dodatkowym wykorzystaniem wału strunowego, poprzedzone odpowiednim nawożeniem.
Jeżeli pogoda pozwala, to optymalnym terminem siewu rzepaku jarego jest przełom marca i kwietnia. Generalnie przyjmuje się, że lepiej jest wysiać tę roślinę odrobinę za wcześnie, niż za późno, przede wszystkim ze względu na czas konieczny do rozwoju systemu korzeniowego. Rozstawa rzędów powinna wynosić w tym przypadku minimum 20 cm. Na 1 m2 powinno przypadać ok. 120 roślin, natomiast ziarna powinny zostać umieszczone na głębokości ok. 2 cm.
Jako że szczyt wegetacji rzepaku jarego przypada później, niż ozimego, roślina ta jest narażona na okresowe niedobory wody. Dlatego rzepak jary najlepiej wschodzi na glebach, które dość dobrze magazynują wodę z wiosennych i letnich opadów. Poza tym jego plony są ok. 30% niższe, niż ozimego, co w praktyce oznacza, że wymagania pokarmowe również są proporcjonalnie niższe – właśnie o ok. 30%.
Warto także pamiętać o odpowiednim przedplonie. Ziemniaki, pszenica, rośliny strączkowe czy kukurydza są dość dobrym wyborem, ale już buraki mogą się w tym przypadku nie sprawdzić. Dzieje się tak ze względu na ryzyko wystąpienia mątwika burakowego, dla którego rzepak jest jednym z żywicieli.
Co ciekawe, raczej nie powinno się wysiewać rzepaku jarego na pole po wymarzniętym rzepaku ozimym. Nie dość, że ryzyko wystąpienia chorób jest wyższe, to jeszcze młode oziminy staną się w tym przypadku czymś na kształt chwastów – konkurencyjnego gatunku walczącego o zasoby pokarmowe z młodym rzepakiem jarym.
Wymagania nawozowe rzepaku jarego
Jak wspomniano wcześniej, rzepak jary pobiera ok. 30% mniej składników odżywczych od ozimego. Tym samym nawożenie rzepaku jarego wymaga mniejszej ilości nawozów.
Przyjmuje się, że nawożenie fosforowo-potasowe najlepiej wykonać jesienią, pod orkę. Jeżeli jednak istnieje ryzyko wypłukania potasu, makroelement ten może być również zastosowany wiosną. Natomiast sam fosfor powinien zostać zaaplikowany jesienią.
Nawożenie azotowe powinno zostać przeprowadzone przynajmniej w dwóch etapach. Najpierw większość dawki przedsiewnie, a reszta pogłównie, gdy młode rośliny formują rozetę. Nie należy przy tym zapominać o magnezie i siarce, których nieobecność znacznie zaburzy plonowanie.
Do tego pamiętajmy o dolistnym nawożeniu mikroelementowym, ze szczególnym uwzględnieniem boru.
0 komentarzy