Endywia

      Endywia jest podobna do sałaty rzymskiej, ma jednak mocniej pofałdowane i postrzępione liście. Uprawia się ją na użytek jesienny i zimowy. Endywia zawiera znacznie więcej witamin (zwłaszcza witaminy A) niż sałata głowiasta.
      Wymagania klimatyczne i glebowe. Pod względem wymagań klimatycznych endywia nie różni się od innych sałat. Gleby wymaga średnio ciężkiej, próchnicznej, dobrze uprawionej i nawiezionej, nie zakwaszonej.
      Nawożenie. Uprawia się ją w 2 lub 3 roku po oborniku jako poplon po wczesnej marchwi, grochu, uzupełniając brakujące składniki pokarmowe nawożeniem mineralnym na 10 m2: około 20 dkg saletrzaku, 20 dkg superfosfatu, 30 dkg 40-procentowej soli potasowej (endywia wymaga szczególnie dużo potasu) i pogłównie 10 dkg saletry wapniowej.
      Uprawa. Endywię można siać na rozsadniku od końca maja do końca lipca, a nawet do początku sierpnia. Najczęściej sieje się ją w lipcu. Gdy rośliny mają 4—5 liści, sadzi się je na zagonie w rozstawie 30×40 cm. Po posadzeniu należy rośliny podlać; później, w czasie suszy, również często podlewać. Do zabiegów pielęgnacyjnych należy zasilenie pogłówne oraz odchwaszczanie gleby. Najważniejszą czynnością przy uprawie endywii jest „bielenie”. W miarę dorastania poszczególnych roślin, mniej więcej w 5 tygodni od wysiewu, wybiera się najsilniejsze z nich, podnosi ich liście ku górze i związuje, podobnie jak przy bieleniu sałaty rzymskiej czy selerów naciowych. Wiązać można tylko liście nie zwilżone, gdyż rośliny mokre bardzo łatwo gniją od środka. Po dwóch — trzech tygodniach „bielenia” endywia jest gotowa do użytku. Przy dłużej trwającym „bieleniu” rośliny gniją od wewnątrz. W okresie „bielenia” należy bardzo ostrożnie podlewać, aby nie spryskać roślin. „Bielenie” endywii można też przeprowadzić po wyjęciu roślin z ziemi i zadołowaniu w piwnicy. W temperaturze 4—5° można endywię przetrzymać w piwnicy do lutego. Dzięki „bieleniu” endywia traci gorycz. Zewnętrzne zielone liście endywii pozostają gorzkie i nie nadają się do spożycia.
      Choroby. Na endywii występują podobne choroby jak na sałacie.

Odmiany endywii.

CICHORIUM ENDYVIA – Częścią jadalną są liście, które tworzą dużą rozetę, nie zwijając się w główkę. Liście ciemnozielone, mocno fryzowane, postrzępione. W środkowej części rozety liście są białe. Można ją uprawiać od wiosny do jesieni.
SKARIOLA SZEROKOLISTNA barwy żółtozielonej i SKARIOLA ZIELONA mają liście lekko powycinane, podobne do liści sałaty głowiastej.
ENDYWIA RUEŃSKA i ENDYWIA MCHOWA mają liście bardzo silnie fryzowane.

Endywia