Działkowicze-akwaryści często zastanawiają się, jak upiększyć rekreacyjną część ogrodu. Proponujemy wykonanie małego kompleksu urządzeń z wodą przepływającą w zamkniętym obiegu.

W ich skład wchodzą:

Zbiornik główny. Jest to basen wykonany z kręgu betonowego. Można w nim uprawiać rośliny wodne (grzybień, wywtócznik, moczarka kanadyjska…) oraz hodawać ryby (cierniki, karasie, różanki…). Sadzawka może być z powodzeniem wykorzystywana do hodowli welonek, które w tych warunkach chętnie przystępują do tarła.

Zbiornik pomocniczy. Jest przeznaczony do uprawy oczeretów, tj. roślin, których dolna część zanurzona jest w wodzie, a górna część łodygi wyrasta ponad nią (sitowie, tatarak, patka wąsko i szerokolistna).

Część filtracyjna. Jej zadaniem jest mechaniczne oczyszczanie wody z drobnych zanieczyszczeń fizycznych. W całym układzie przepływ wody wymuszony jest pompą powietrzną (brzęczykiem) na takiej zasadzie, jak w filtrach akwarystycznych. Ze zbiornika głównego woda na zasadzie naczyń połączonych, przepływa do filtru umieszczonego w wiadrze, z tworzywa sztucznego i oczyszcza się na warstwie filtracyjnej z gąbki. Pompka tłocząca powietrze do dmuchawki powoduje, że woda znajdująca się w studzience zostaje podniesiona do góry i żurawikiem wypływa do rurki przelewowej  umieszczonej w ściance pomieszczenia, wewnątrz którego znajduje się cała część filtracyjna. Oczyszczona woda wpływa do zbiornika pomocniczego, skąd następnie rurką przelewową przedostaje się do zbiornika głównego. Poziom wody w zbiorniku głównym podnosząc się wymusza stały przepływ.

Całą „hydrobudowę” lokalizuje się w pobliżu pomieszczenia (może to być budynek gospodarczy, szklarnia itp.). Aby filtr i zasilająca go pompka nie były narażone na wpływy atmosferyczne oraz aby nie szpeciły naszego ogródka wodnego,umieszcza się je właśnie w tym pomieszczeniu.
Zbiornik główny można wykonać w formie basenu o dowolnych wymiarach. Pamiętać jednak należy, że szalowanie, zbrojenie i betonowanie dużego zbiornika wymaga fachowej wiedzy oraz dużej ilości materiału (co podnosi koszty) i oczywiście ogromnego nakładu pracy. Proporcjonalnie duży musi być również filtr, a obieg wody — aby był skuteczny — powinien być wymuszony odpowiednią pompą Wodną, np. od centralnego ogrzewania.
Opisane tu rozwiązanie dla przeciętnego majsterkowicza nie powinno stwarzać większych trudności. W uprzednio wykopanym dole umieszcza się krąg studzienny i ustawia go tak, aby górny brzeg był wypoziomowany i wystawał z gruntu. Robi się to, podnosząc lub podkopując dolną krawędź kręgu od wewnątrz. Następnie pogłębia się nieco dno, a w jednym miejscu wykopuje dołek na donicę z roślinami wodnymi. Na dno sypie się warstwę tłucznia kamiennego lub żwiru 11 i zalewa betonem 12. W zagłębieniu przeznaczonym na rośliny umieszcza się duże, najlepiej kwadratowe wiadro 3 z tworzywa sztucznego. Szczególnie dokładnie należy zabetonować kąty i miejsca, gdzie dno zbiornika styka się ze ścianą boczną. Po kilku dniach, gdy dno będzie dostatecznie twarde, można zbiornik napełnić wodą. Gdyby okazało się, że wyciek wody przez szczeliny i porowatą strukturę betonu jest duży, trzeba zbiornik opróżnić, a wnętrze pomalować mieszanką cementu, szkła wodnego i wody (cement i szkło wodne w proporcjach 1 …3:1, wodę zaś wlewa się w takiej ilości, aby powstała niezbyt gęsta papka o konsystencji pozwalającej na swobodne malowanie pędzlem).                      %       y Niewielkie przecieki z biegiem czasu ulegają samouszczelnieniu. Wypełniony ponownie wodą, już szczelny basen pozostawia się na 2…3 tygodnie, a w tym czasie prowadzi się dalsze prace. W posadzce pomieszczenia, w którym znajdować się będzie filtr trzeba wykopać zagłębienie i umieścić w nim duże wiadro z tworzywa sztucznego. W ścianie natomiast robi się otwór, który może być z rurki z tworzywa sztucznego na tyle sztywnej, aby po zgięciu nie zamykało się jej światło. Jeden koniec lewarka trzeba zabezpieczyć siatką, aby drobne rybki do niego nie wpływały, i umieszcza się go w sadzawce. Drugi koniec włożony do filtru wypełnia się wodą (zassać) i czeka, aż woda w wiadrze podniesie się do maksymalnego poziomu. W ten sposób reguluje się wysokość filtru względem wody w sadzawce. Gdy już wszystko zostało wypoziomowane usuwa się wodę, a wiadro osadza na stałe przez zabetonowanie. Drugie identyczne wiadro z wkładem filtującym (gąbka grubości ok. 10 cm tak wycięta, aby ciasno mieściła się w pojemniku), po osadzeniu w nim studzienki z żurawikiem i dmuchawką, umieszcza się w wiadrze wcześniej osadzonym na stałe.
Na ścianie, powyżej lustra wody, umieszcza się pompkę powietrzną D. Połączenie wszystkich rurek wykonuje się zgodnie z przedstawionym schematem. Jest to taki sam układ, jaki stosuje się przy montowaniu tzw. filtrów zewnętrznych w akwarystyce. Oczywiście, aby zwiększyć ilość przepływającej wody, a tym samym poprawić sprawność jej oczyszczania, można zainstalować więcej dmuchawek i żurawików. Następnie należy w ścianie zrobić nowy otwór (ew. wykorzystać wcześniejszy), a w nim skośnie osadzić rurkę przelewową z PCW. Istotne jest, aby odległość od poziomu wody w filtrze do ujścia w rurce przelewowej nie przekraczała 10…15 cm. W przeciwnym wypadku banieczki powietrza nie będą w stanie podnieść tak wysoko wody, aby zapewnić wydajny jej strumień.
Między ścianą budynku a sadzawką należy wykopać zagłębienie na dużą miednicę z tworzywa sztucznego lub inny płytki pojemnik i połączyć go rurką przelewową ze zbiornikiem głównym. To naczynie przeznaczone do uprawy oczeretów należy tak ustawić, aby woda z obu rurek przelewowych nie rozchlapywała się poza naczynie, a jednoczśnie bez przeszkód przepływała do zbiornika głównego, wypełniając niemal po brzegi oba baseny.
W celu nadania bardziej naturalnego wyglądu ogródkowi wodnemu warto krawędzie obu zbiorników przykryć płaskimi kamieniami i zasłonić nimi wszelkie urządzenia techniczne. Do pojemnika z tworzywa sztucznego (może to być kwadratowe wiadro o takich wymiarach, aby mieściło się w zagłębieniu dna zbiornika głównego) wsypuje się niepłukany żwir, np. z dawno nie czyszczonego akwarium i sadzi rośliny. Następnie tę donicę osadza się w dnie i przysypuje warstwą dobrze wypłukanego żwiru. Podobnie postępuje się z pojemnikiem do uprawy oczeretów. W celu wzbogacenia podłoża w potrzebne do rozwoju roślin składniki mineralne sporządza się mieszankę złożoną z torfu, gliny i piasku (1:1:1) i dodaje niewielką ilość nawozu mineralnego wieloskładnikowego lub krowieńca. Po dodaniu wody formuje się małe kulki, które po wyschnięciu można wsunąć między korzenie. Zabiegi te można ponawiać co kilka tygodni bez konieczności spuszczania wody ze zbiorników. Po napełnieniu obu zbiorników wodą można uruchomić filtr. Pompka powietrzna wymusza stały obieg wody. Można również zasosować pompkę turbinową, co znacznie zwiększyłoby wydajność filtru i pozwoliłoby na podniesienie poziomu rurki przelewowej w ścianie. To z kolei umożliwiłoby urządzenie małego wodospadu lub fontanny. W okresie zimowym należy całkowicie spuścić wodę z filtru i przewodów zasilających. Pozostałe zbiorniki nie wymagają takich zabiegów. Jeśli głębokość wody jest na tyle duża, że nie zamarznie ona w całej objętości, ryby mogą w niej przezimować. To samo dotyczy welonek. Jednak cenniejsze egzemplarze lepiej przenosić do akwarium wraz z nadejściem pierwszych chłodów

Kategorie:

0 komentarzy

Dodaj komentarz

Avatar placeholder

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *