Pelargonia

Pelargonia

Są jednymi z bardziej popularnych kwiatów uprawianych w domach, na balkonach i rabatach. Właściwie pielęgnowane odwdzięczają się bujnym wzrostem i obfitym kwitnieniem. Jakie są ich wymagania? Aby się tego dowiedzieć, należy poznać je bliżej.

Charakterystyka gatunków

Rodzaj Pelargonium obejmuje dużą liczbę gatunków pochodzących głównie z Afryki Południowej. Na podstawie cech zewnętrznych wyróżniono trzy duże grupy odmian: rabatowych, bluszczolistnych i wielkokwiatowych.

Pelargonie rabatowe mają wzniesione, mięsiste, silne rozgałęzione pędy drewniejące u podstawy. Liście o długich ogonkach, okrągłe, o silnym specyficznym zapachu. Na górnej powierzchni liści mniej lub bardziej widoczna brunatna smuga. Występowanie tej smugi jest wskaźnikiem dobrej kondycji rośliny. Przy prawidłowej pielęgnacji smuga jest dobrze widoczna. Kwiaty pojedyncze lub pełne o barwach od bieli przez róż i czerwień aż do fioletu. Stosowane jako rośliny balkonowe i kwietnikowe.

Pelargonie bluszczolistne — inaczej pnące mają pędy płożące, liście mięsiste pięcioklapowe, nagie lub delikatne owłosione. U wielu odmian również występuje barwna plamka w środku liścia. Pędy osiągają długość ponad 0,5 m. Kwiaty zebrane w baldachy są pojedyncze lub pełne o równie szerokiej gamie barw co pelargonie rabatowe, lecz o bardziej stonowanych odcieniach.

Pelargonie wielkokwiatowe, zwane angielskimi, mają zwykle jedną drewniejącą, nie rozgałęzioną u podstawy łodygę. Liście są duże, jasnozielone o ząbkowanych brzegach. Kwiaty bardzo duże, o średnicy nawet powyżej 5 cm. Zakres barw podobny jak w poprzednich grupach, z wyjątkiem czerwieni. Charakteryzują się specyficznym zdobieniem płatków ciemnymi plamkami, smugami i żyłkami. Rośliny te wykorzystywane są głównie do dekoracji wnętrz i nie należy ich wystawiać na powietrze, gdyż są bardzo wrażliwe na choroby grzybowe i chętnie atakowane przez szkodniki. Potrzebują dużo światła, lecz nie bezpośredniego nasłonecznienia. Kwitną od maja do września. Podlewa się je obficie od marca do końca sierpnia. W tym czasie również dokarmia się je co dwa tygodnie. Z końcem sierpnia trzeba rośliny przenieść do chłodniejszego pomieszczenia (ok. 15°C) również jasnego, gdzie przechowywane są przez zimę. W tym czasie znacznie ogranicza się podlewanie (raz na dwa tygodnie). Przestaje się też dokarmiać. Odmiany tej grupy są krótkowieczne. Najobficiej kwitną w drugim i trzecim roku uprawy, a potem bardzo szybko się starzeją.

Rozmnażanie

Wszystkie typy pelargonii rozmnaża się z sadzonek zielonych lub półzdrewniałych. Dwa główne okresy rozmnażania to wiosna (luty, marzec) lub koniec lata
(sierpień, wrzesień). W uprawie korzystniejszy jest termin letni, gdyż rośliny są w lepszej kondycji. Pelargonie rabatowe i bluszczolistne rozmnaża się z sadzonek zielonych. Pędy na sadzonki pobiera się tylko z roślin silnych, zdrowych i obficie kwitnących. Odmiany z grupy pnących tnie się tak, by miały co najmniej 3 pary liści. Odcięte pędy zostawia się kilka minut na powietrzu, aby rany przeschły. Następnie wkłada się sadzonki aż po liście do skrzynek z piaskiem lub mieszaniną torfu z piaskiem w stosunku 1:1. Sadzonki pelargonii rabatowych przygotowuje się podobnie, lecz konieczne jest usunięcie przylistków z dolnej części łodygi, gdyż łatwo gniją. Podłoże w skrzynce powinno być wilgotne, starannie wyrównane i lekko ugniecione, tak aby sadzonki nie przewracały się. Następnie skrzynki z sadzonkami ustawia się w pomieszczeniu dobrze oświetlonym, lecz nie nasłonecznionym, o temperaturze 18,..20°C. Rośliny ukorzeniają się po upływie 2-3 tygodni.

Pielęgnacja

Pelargonie z grupy bluszczolistnych i rabatowatych lubią przebywać latem na wolnym powietrzu. W drugiej połowie maja, po ostatnich przymrozkach, wysadza się je na miejsce stałe. Pojemniki, do których wysadza się pelargonie powinny mieć dużą pojemność, aby rośliny mogły się dobrze rozrastać pozostając w nich przez całe lato. Bardzo ważny jest dobry drenaż, gdyż pelargonie nie znoszą stojącej wody. Ułożenie drenażu z keramzytu lub drobnych kamyków wokół otworów znajdujących się w dnie skrzynki zapewni odpływ nadmiaru wody. Jako podłoże najlepsza jest ziemia kompostowa o odczynie zbliżonym do obojętnego lub mieszanina torfu z piaskiem i przekompostowanym obornikiem w stosunku 1:1:1. Najważniejsze, aby przygotowane podłoże było lekkie i dobrze przepuszczalne.
Tak posadzone pelargonie ustawia się lub zawiesza w miejscu dobrze oświetlonym. Odmiany rabatowe lubią pełne słońce, a bluszczolistne półcień. Aby rośliny dobrze rosły i obficie kwitły należy często je podlewać, utrzymując stały poziom wilgotności gleby. Nawożenie rozpoczyna się w miesiąc po posadzeniu roślin do skrzynek, stosując co dwa tygodnie roztwór np. „Florowitu”. Nawożenie kończy się w sierpniu, a od września stopniowo ogranicza podlewanie. Pod koniec września oczyszcza się rośliny z suchych liści i starych kwiatostanów i przenosi do chłodnego pomieszczenia.
Pomieszczenie służące do zimowania pelargonii powinno być dobrze oświetlone i przewiewne, o temperaturze ok. 10°C. W tym okresie rośliny podlewa się bardzo skąpo co 2-3 tygodnie. W takich warunkach rośliny przechodzą konieczny dla nich okres spoczynku zimowego. W końcu lutego można je już przenosić do ciepłego pomieszczenia (powyżej 18°C) i rozpoczynać regularne podlewanie. Po upływie 2 tygodni, gdy rozpocznie się intensywny wzrost, wskazane jest skrócenie starych pędów o 8-10 cm. Z wierzchołków tych pędów można zrobić sadzonki. Cięcie to pobudzi rośliny do silniejszego wzrostu oraz krzewienia się. Pod koniec marca należy rozpocząć regularne dokarmianie roślin nawozami płynnymi. Przy takiej pielęgnacji rośliny będą w maju obsypane kwiatami i po posadzeniu na miejscu stałe od pierwszych chwil będą cieszyć swą urodą.

Kategorie:

0 komentarzy

Dodaj komentarz

Avatar placeholder

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *